Cities-the Open Jails
All cities are open jails. The residents do not and cannot go out of the city for career reasons and children's education purposes. They leave the city on parole when they go for home towns for celebrations and faithfully report back to their homes.
The mechanical living has made them prisoners of and prisoners for life confined to their city of living. They are having very little or no time for privacy of the individual; to spend time with oneself. Even though many do not have any problem with this routine and rheotec, certain Individuals do have problem with this non-aesthetic and rote living. But all are forced and made to live in the same way.
All cities are open jails. The residents do not and cannot go out of the city for career reasons and children's education purposes. They leave the city on parole when they go for home towns for celebrations and faithfully report back to their homes.
The mechanical living has made them prisoners of and prisoners for life confined to their city of living. They are having very little or no time for privacy of the individual; to spend time with oneself. Even though many do not have any problem with this routine and rheotec, certain Individuals do have problem with this non-aesthetic and rote living. But all are forced and made to live in the same way.
There is no scope for Individuals to live a life of individuality as there is no money in such living.
Even though one loves to live a simple life, there no opportunity to live like that, beyond cities and money-making or earning. Other than this routine there is no bread and butter if one wishes to live a life of limited wants and necessities.
That is why most of the intellectuals, fine-artists, artistes, are made to live a life of subservience. Though aspiring for such a life of individuality is not realistic and is just dreamy, creation requires lots of mental time sans routine.
That possibility is missing and hence ever- lasting contributions to dance, music, literature, sculpting, painting and like aesthetic engagements and contributions to knowledge of various kinds in various aspects, acquisition of scholarship, philosophical and spiritual creativity are all in scarcity.
There is no scope or incentive to live a life of creator or artist or intellectual. Thus advancement in technology and life-styles, money-making, have killed the enthusiasm of people who love to live sans riches but in creative pursuits and activities.
Cities are citizens' open jails. Citizens go on parole for entertainment and report back for detention.
This routine is killing.
*********
The Spiritual Experiences
The experiences had by the Upanashadic seers, Sri J. Krishnamurty, Sri Ramakrishna Paramahamsa, Sri Aurobindo, Sri Ramanamaharshi are one and the same; but the technical words they used to describe or say something about the same experience are different and apparently appear to be "different". In essence the spiritual experiences had by all the seers is the same and ought to be the same. But we become devotees to that or this seer and identify our ego with their teachings and start a religion around them. The seers and their followers are always wide apart in experiencing, behavior, etiquette. Followers make money and build empires around them and are faithful to their seer only for financial reasons and livelihood reasons and very little or null in spiritual matters. And these followers try to ride over us uttering the names of their "masters". They all, the followers any seers consider us, the normal human beings as "illiterate" in spiritual matters and want to "educate us" and indoctrinate us to join their cult. They do not and cannot believe that we, the normal persons are also capable of having our own spiritual experience, understanding, insight and utterances, without being a member of any of these organizations which decayed into cults. All the grand knowledge given by these seers is used by many to enslave us rather than enlightening themselves. If they follow their teachers and understand their teachings, it will save them and us from all stresses and strains. Scholars, commentators and knowledgeable persons will help us in being ourselves without craving to join this or that cult.
***************
కు తర్కం
ఆంధ్రులను తెలంగాణా వాళ్ళు తరిమేసినట్టు, అమెరికా వాళ్ళు భారతీయులను పొమ్మంటున్నారు. అందులో తప్పేముంది అని ఒక పత్రికా రచయిత రాసాడు. పోలిక బాగానే ఉంది, కాని తెలంగాణా భారతదేశంలో ఒక ప్రాంతం. అమెరికా సర్వతంత్ర స్వతంత్ర దేశం. భారత దేశంలోనే ఒక ప్రాంతంనుంచి మరొక ప్రాంతానికి వెళ్ళడం భారతదేశం నుంచి అమెరికా వెళ్ళడం ఒకటేననడం భారతదేశ సార్వభౌమత్వమేమీ లేదని ఘంటాపథంగా చెప్పడం. భారతదేశ అస్తిత్వం ఇంత దారుణంగా ఉండడం, దానిని మేధావులైన పత్రికా సంపాదకులు కు తర్కంతో వెనకేసుకు రావడం. భారతదేశ సమగ్రత, పౌరసత్వం ఇంత నీరసంగా ఏడ్చినప్పుడు మనమందరం భారతీయులమనే ప్లెడ్జ్ స్కూళ్ళలో చెప్పించడమెందుకు, చెప్పుకోవడమెందుకు? దండగ పని. మనకి అమెరికాలో స్థానం లేదంటే అర్థం ఉంది. పక్క ప్రాంతంలోనే లేదనడం పాలకుల, పార్టీల, మేధావుల ద్వంద్వ వైఖరికి, రెండు నాలుకల ధోరణికి ప్రతీక. ఇప్పడు ఉత్తర, దక్షిణ తెలంగాణా నినాదము, రాయలసీమ, కోస్తా ఆంధ్ర - మళ్ళీ అందులో ఉత్తర, దక్షిణ కోస్తా - అంటూ కోసుకుపోతారా? ఎక్కడ ఆగుతారు? బాధ్యతారాహిత్యము మేధావులను పట్టి పీడిస్తోంది. అన్యాయం జరిగిందని ప్రతివాడు రోడ్డెక్కుతే మిగిలేవాడు ఎవడు? అసలు అన్యాయం జరగని వాడెవడు? ఏదో రూపంలో భారతీయులందరికీ అన్యాయం జరుగుతూనే ఉంది. నోరున్న వాడిది రాజ్యంలా తయారైంది. విడిపోయాక న్యాయం జరుగుతోందా? లేదు. మళ్ళీ కొట్టుకుంటున్నారు. అందరు మానవులు ఒకటే అనే మాట మనందరం పుస్తకాలలోంచి తీసెయ్యాలి. తరువాతి తరాలకు చెప్పనవసరము లేదు.
అందరూ అడవి మనుషుల్లా, అనాగరికుల్లా కొట్టుకోండిరా అంటే సరిపోతుంది కదా! ఈ జనారణ్యంలో బలవంతుడిదే రాజ్యం, ఏడ్చే వాడికే బతుకు అని పిల్లలకు చెబితే పోతుంది కదా! ఈ విద్యాలయాలు, చదువులు ఎందుకు? అసలు చదువంటే ఏమిటి? ఇవన్నీ నిర్ణయించుకోవలసిన సమయం వచ్చింది. అగత్యం ఏర్పడింది. అరణ్యాలలో మృగాల్లా మళ్ళీ బ్రతురుదాం. పోయిందేముంది?
Even though one loves to live a simple life, there no opportunity to live like that, beyond cities and money-making or earning. Other than this routine there is no bread and butter if one wishes to live a life of limited wants and necessities.
That is why most of the intellectuals, fine-artists, artistes, are made to live a life of subservience. Though aspiring for such a life of individuality is not realistic and is just dreamy, creation requires lots of mental time sans routine.
That possibility is missing and hence ever- lasting contributions to dance, music, literature, sculpting, painting and like aesthetic engagements and contributions to knowledge of various kinds in various aspects, acquisition of scholarship, philosophical and spiritual creativity are all in scarcity.
There is no scope or incentive to live a life of creator or artist or intellectual. Thus advancement in technology and life-styles, money-making, have killed the enthusiasm of people who love to live sans riches but in creative pursuits and activities.
Cities are citizens' open jails. Citizens go on parole for entertainment and report back for detention.
This routine is killing.
*********
The Spiritual Experiences
The experiences had by the Upanashadic seers, Sri J. Krishnamurty, Sri Ramakrishna Paramahamsa, Sri Aurobindo, Sri Ramanamaharshi are one and the same; but the technical words they used to describe or say something about the same experience are different and apparently appear to be "different". In essence the spiritual experiences had by all the seers is the same and ought to be the same. But we become devotees to that or this seer and identify our ego with their teachings and start a religion around them. The seers and their followers are always wide apart in experiencing, behavior, etiquette. Followers make money and build empires around them and are faithful to their seer only for financial reasons and livelihood reasons and very little or null in spiritual matters. And these followers try to ride over us uttering the names of their "masters". They all, the followers any seers consider us, the normal human beings as "illiterate" in spiritual matters and want to "educate us" and indoctrinate us to join their cult. They do not and cannot believe that we, the normal persons are also capable of having our own spiritual experience, understanding, insight and utterances, without being a member of any of these organizations which decayed into cults. All the grand knowledge given by these seers is used by many to enslave us rather than enlightening themselves. If they follow their teachers and understand their teachings, it will save them and us from all stresses and strains. Scholars, commentators and knowledgeable persons will help us in being ourselves without craving to join this or that cult.
***************
కు తర్కం
ఆంధ్రులను తెలంగాణా వాళ్ళు తరిమేసినట్టు, అమెరికా వాళ్ళు భారతీయులను పొమ్మంటున్నారు. అందులో తప్పేముంది అని ఒక పత్రికా రచయిత రాసాడు. పోలిక బాగానే ఉంది, కాని తెలంగాణా భారతదేశంలో ఒక ప్రాంతం. అమెరికా సర్వతంత్ర స్వతంత్ర దేశం. భారత దేశంలోనే ఒక ప్రాంతంనుంచి మరొక ప్రాంతానికి వెళ్ళడం భారతదేశం నుంచి అమెరికా వెళ్ళడం ఒకటేననడం భారతదేశ సార్వభౌమత్వమేమీ లేదని ఘంటాపథంగా చెప్పడం. భారతదేశ అస్తిత్వం ఇంత దారుణంగా ఉండడం, దానిని మేధావులైన పత్రికా సంపాదకులు కు తర్కంతో వెనకేసుకు రావడం. భారతదేశ సమగ్రత, పౌరసత్వం ఇంత నీరసంగా ఏడ్చినప్పుడు మనమందరం భారతీయులమనే ప్లెడ్జ్ స్కూళ్ళలో చెప్పించడమెందుకు, చెప్పుకోవడమెందుకు? దండగ పని. మనకి అమెరికాలో స్థానం లేదంటే అర్థం ఉంది. పక్క ప్రాంతంలోనే లేదనడం పాలకుల, పార్టీల, మేధావుల ద్వంద్వ వైఖరికి, రెండు నాలుకల ధోరణికి ప్రతీక. ఇప్పడు ఉత్తర, దక్షిణ తెలంగాణా నినాదము, రాయలసీమ, కోస్తా ఆంధ్ర - మళ్ళీ అందులో ఉత్తర, దక్షిణ కోస్తా - అంటూ కోసుకుపోతారా? ఎక్కడ ఆగుతారు? బాధ్యతారాహిత్యము మేధావులను పట్టి పీడిస్తోంది. అన్యాయం జరిగిందని ప్రతివాడు రోడ్డెక్కుతే మిగిలేవాడు ఎవడు? అసలు అన్యాయం జరగని వాడెవడు? ఏదో రూపంలో భారతీయులందరికీ అన్యాయం జరుగుతూనే ఉంది. నోరున్న వాడిది రాజ్యంలా తయారైంది. విడిపోయాక న్యాయం జరుగుతోందా? లేదు. మళ్ళీ కొట్టుకుంటున్నారు. అందరు మానవులు ఒకటే అనే మాట మనందరం పుస్తకాలలోంచి తీసెయ్యాలి. తరువాతి తరాలకు చెప్పనవసరము లేదు.
అందరూ అడవి మనుషుల్లా, అనాగరికుల్లా కొట్టుకోండిరా అంటే సరిపోతుంది కదా! ఈ జనారణ్యంలో బలవంతుడిదే రాజ్యం, ఏడ్చే వాడికే బతుకు అని పిల్లలకు చెబితే పోతుంది కదా! ఈ విద్యాలయాలు, చదువులు ఎందుకు? అసలు చదువంటే ఏమిటి? ఇవన్నీ నిర్ణయించుకోవలసిన సమయం వచ్చింది. అగత్యం ఏర్పడింది. అరణ్యాలలో మృగాల్లా మళ్ళీ బ్రతురుదాం. పోయిందేముంది?
No comments:
Post a Comment