ఆత్మబాంధవీ! రాధా!
సఖీ! దేవీ! మీనముల వంటి కన్నుల దానా!
పండంటి కుచములు మనసు కలదానా!
ఒకరి తపః ఫలము మరొకరిమొ మనము
శతకోటి జన్మముల జవ్వనియో మన ప్రణయము!
ఎన్నడో పడినది బ్రహ్మముడి
అది అయినది గట్టి ముడి
విడదీయలేము! విడిపోదు!
ఏ జిగురులు హత్తలేవు ప్రియా!
ఇలా హృదయమ్ముల ఒకటిగ
మనసుల హితముగ సన్నిహితముగ
ఒక్క మన పరస్పరానురాగము తక్క
వెన్నెల తునక మీగడ తారక మరువపు మొలక
మరులు గొన్న నీ మనసు పంచిన మధురిమలు
పంచదార తేనె ద్రాక్ష రసముల తీయదనములను
ఇక్షురస తీపిని నీ ఆధర మాధుర్యమును మించెను
భవదర్పిత హృదయారవింద మరందాస్వాదనా రుచులు
సతతము హాయిల మత్తులో తేలుచున్నాను
ఆనందమున మైమరచి మన సంగతికై వేచి
ఇంతటి మధురానుభవమును నాకు స్వంతము చేసిన
నిన్ను ఎటుల సత్కరించగలను? ఏమీయగలను నీకు?
పద ప్రసూనములతో అల్లితి పూ మాలలను
మాటలతో చేసితి చందనమును
సడుల వరుసతో కూర్చితిని నూపురములను
సు వర్ణములతో సమర్పించితిని మొలనూలు
పద దారముల జరీలు పట్టుల కలబోత కంచిచీర
నీకై నేసితి; ధరించి యా అంబరమును; పదాభరణముల
సుకవితాలంకారవై అంబరమును చుంబించు రతుల తేల్చుటకు
అభిసారికవై అరుదెంచి అలరించవె ఆత్మ బాంధవీ! రాధా!
No comments:
Post a Comment