నాస్తికులకు బ్రహ్మజ్ఞానము

నాస్తికులకు బ్రహ్మజ్ఞానము

"ప్రజ్ఞానం బ్రహ్మ" - అనే ఉపనిషత్ వాక్యంలో, ప్రజ్ఞానము అంటే "గమనిక", అని అర్థము. బ్రహ్మము దేనిని గమనిస్తుంది?

బ్రహ్మము అదే ఆత్మ, ("అయమ్ ఆత్మా బ్రహ్మా" ప్రకారము ఆత్మ, బ్రహ్మము ఒకే వస్తువునకు రెండు పేర్లు) - మానసిక కార్యకలాపములు జరగడం, అవి విరమింపబడడం, సాక్షిగా చూస్తూ నిరంతరం ఉంటుంది, సర్వకాల (భూత, భవిష్యత్, వర్తమానములు), సర్వావస్థలయందు (జాగ్రత్, స్వప్న, సుషుప్తి, జాగ్రత్ సుషుప్తులు - సుషుప్తి అంటే మానసిక కార్యకలాపములు విరమింపబడిన సమయము. మెళకువగా ఉండి మానసిక కార్యకలాపముల విరామ సమయాన్ని గమనిస్తూ ఉంటే ఆ సమయాన్నే ఆత్మానుభవ సమయము లేదా బ్రహ్మానుభవ సమయము అంటారు. అద్వైతానుభవమన్నా ఇదే. ఈ అనుభవ సమయంలో గమనికలో అహం-ఇదమ్ అని విడి విడిగా తెలియక, ఇదమ్ - విషయముల, విషయానుభవముల సమాహారము - బ్రహ్మములో లీనమైన సమయము. అహం, ఇదమ్ అని విడి విడిగా తెలుస్తుంటే అది ద్వైతానుభవము.

ఆ సమయంలో అంతఃకరణము లన్నీ - మనస్సు, బుధ్ధి, అహంకారము, చిత్తము అంతఃకరణములు. చేసే పనిని బట్టి పేర్లు వేరుగాని, అంతఃకరణములన్నీ మాయా (మానసిక శక్తి లేదా చిదాభాస) విభూతులే. మాయా పరిణామములే.

మాయ పరిణమిస్తూ మానసిక కార్యకలాపములు జరుగుతూంటే ఆ మానసిక దశ జాగ్రత్ మరియు స్వప్న మానసిక దశ అవుతుంది.

అప్పటికే లోపల మెదడులో అంతర ప్రపంచము లేక ఆంతర జగత్ దృష్టి లోకి వస్తే ఆ దృష్టిని అంతర్ముఖ దృష్టి అంటారు. స్వప్న మానసిక దశ అనీ అంటారు. తలపులు, జ్ఞాపకముల రూపములోనున్న అనుభవములు స్వప్న మానసిక దశలో ప్రేరేపింపబడి గమనికలోకి వస్తాయి.

బయటి భౌతిక ప్రపంచంతో మనసు అంతఃకరణం, జ్ఞానేంద్రియముల ద్వారా అనుసంధానింపబడి విషయములను, కన్ను - దృశ్యములు; చెవి - శబ్దములు, ధ్వనులు, మాటలు; ముక్కు- వాసనలు; నాలిక - రుచులు; చర్మము - స్పర్శలు, వేడిమి, చల్లదనములు -గ్రహిస్తాము. ఈ విషయములు గ్రహించబడుతున్నప్పుడే అనుభవములను కలిగిస్తాయి. వీటిని విషయానుభవములు లేదా వాసనలు అంటారు. జ్ఞాపకములుగా భద్రపరుపబడి అవసర సమయంలో అనుభవములుగా దృష్టిలోకి వస్తాయు. ఇలా విషయానుభవములను భద్రపరచడం, మరల దృష్టిలోకి అనుభవములుగా తీసుకు రావడం అంతఃకరణమైన "చిత్తం" చేస్తుంది.

బుధ్ధి అంతఃకరణం నిశ్చయానిశ్చయములను చేస్తుంది. మేధో సంబంధమైన అన్ని పనులనూ బుధ్ధి చేస్తుంది.

వ్యక్తి గా మనకు సంబంధిచిన తలపులు, అనుభవములు, అహంభావ మమకారములు, వీటి సమాహారాన్ని అంతఃకరణమైన అహంకారము అంటారు. జీవాత్మ అన్నా ఇదే.

విషయములను గ్రహించడం వల్ల, విషయానుభవములు ప్రేరేపింపబడడం వల్ల మనలో కలిగే ప్రతి చర్యలను కర్మేంద్రియముల ద్వారా వ్యక్త పరుస్తాము. చేతి కదలికలు, కాలి కదలికలు, స్వరపేటిక కదలికలు - మనం మాట్లాడే మాటలు, నోటితో చేసే శబ్దములు, ముఖ కవళికలు మార్చడం,కన్నుల బాసలు, ప్రేవుల కదలికలు, జననాంగపు కదలికలు - వీటిని కర్మేంద్రియములు అంటారు.

ఇలా ఆత్మ, మాయ, అంతఃకరణములు, జ్ఞాన, కర్మేంద్రియముల సమాహారమైన మానసిక కార్యకలాపములు, జరగడం, విరమింపబడడం మనకు తెలిసీ తెలియక సాగిపోతూంటాయి.

మానసిక కార్యకలాపముల విరమణ సమయాన్ని అస్తమానూ దృష్టిలో ఉంచు కోవడమే మోక్షస్థితిని పొందడం. బౌధ్ధులు చెప్పిన శూన్య స్థితీ ఇదే. జైనుల నిర్వాణ స్థితీ ఇదే. సత్య- జ్ఞానానంద స్థితీ ఇదే. ఉపనిషత్తులు చెప్పిన పరమాత్మ స్థితీ, దివ్య స్థితీ, శాంత, ఆనంద స్థితీ ఇదే.
మౌన స్థితీ, భక్తి స్థితీ, శుధ్ధాహం, శుధ్ధ జ్ఞాన స్థితీ ఇదే.

ఆత్మ జ్ఞానము మనస్తత్త్వ శాస్త్ర భాండాగారము. ఆస్తికులకే కాదు, నాస్తికులకూ, అందరు స్త్రీ పురుషులకూ ఉపయోగించే పరమ తత్త్వము. జీవితములో వచ్చే వడిదుడుకులను ధైర్యంగా ఎదుర్కొని విహిత విధులను శాంతి నిండిన మనసుతో చేయించే దివ్య ఉపకరణము. జీవితాన్ని స్వతంత్రత కోల్పోకుండా తల ఎత్తుకొని తిరుగుతూ జీవింపజేసే పరమ గురువు. మానసిక కలతలకు దివ్యౌషధము. వేదన, బాధ, దుఃఖ స్పర్శలను తెలియనీయని భిషక్.

నర్వే జనాఃసుఖినో భవంతు!