తెలివితక్కువతనము చదువైనది; స్పృహ - నిస్పృహ; పునర్విమర్శ చేసుకోవాల్సిన తరుణం;సాహిత్యము

తెలివితక్కువతనము చదువైనది

ఒప్పంద అధ్యాపకులో, నిర్బంధ కార్మికులో ఒజ్జలు 

తెలియదు ఎన్నో ప్రాథమిక, మాధ్యమిక, పాఠశాలల; 

మామూలు, వృత్తి కళాశాలలో పనిచేయు వారల
దోపిడి చేయుచు; జీతములు ఘోరముగ ఇచ్చుచు,

పనివేళలు లేని వెట్టి చాకిరిని తలపింపజేయుచున్న 

నేటి ప్రైవేటు విద్యాలయముల తీరు, విద్యావంతుల 

అవమాన పరచుచు, వారి భవిష్యత్తుతో, జీవితములతో 

ఆటలాడుకొను స్థితి వ్యాపార, వాణిజ్య గారడీలు; 

గురువులకు గౌరవము, మర్యాద చూపని ఫక్తు వ్యాపారస్తులు, 

"చదువు" కొనిపించు షాపులో వారు; శిష్యులకు ఆర్ధిక భారము; 

గురువులకు జీవితమే భారముగా మారిన వ్యవస్థలో

డబ్బులు నొల్లుకొనుటయే విద్యాసంస్థలు పెట్టు

పెద్దల గమ్యం ఐనది; గమ్యం లేని గురువులు; 

గమ్యం తెలియని విద్యార్థులు; అంతయు తెలివి 

తెల్లవారినట్టుంది; తెలివితక్కువతనము చదువైనది;

************

స్పృహ - నిస్పృహ

కలలో మన శరీరం మనకు కనపడదు; ఎందుకని?

ఇతరుల శరీరాలు కనిపిస్తాయి.

మన శరీరం మనకు ఎందుకు కనపడదంటే మన శరీరం అనుకునేది, అనేది, పదం వాడేది, ఒక స్పృహకి సంకేతము మాత్రమే. "నేను" శరీరస్పృహ మాత్రమే. అసలు నేను నిస్పృహ. శరీర భావ నిస్పృహ. ఈ శరీర స్పృహ, భౌతిక, భావ శరీర స్పృహలు ఏదీ కూడా, లేకుండా ఉండడం.

మన స్పృహలు, భావములు, ఆలోచనలు, వ్యక్తిత్వం ఇవన్నీ మన అహంకార, అహంభావ, మమకారముల తలపుల సమూహం. వరుస. మనసంటే ఈ తలపుల గుంపుల వరుస మాత్రమే. మన శరీర స్పృహ మానసికము. భౌతికము కాదు. ఈ స్పృహ లేకుంటే నిస్పృహ కలుగుతుంది.

ఇక్కడ నిస్పృహ అంటే మనం రోజూ వారీ వ్యావహారికంలో వాడే ఉదాసీనత, నీరసము కాదు. శరీర స్పృహ శూన్యమైతే మిగిలి ఉండేది పరమాత్మానుభవం మాత్రమే. నిస్పృహ, నిరంజనము, నిరామయము, నిర్మలము, నిరాశ (మన వ్యావహారికంలో వాడే అర్థంలో కాదు), నిర్వికల్పము, ఇవన్నీ ఒకే మానసాతీత, దివ్య స్థితి సూచకములు. సూచికలు.

మెళకువ మానసిక స్థితిలో మన శరీరం మన చర్మ చక్షువులకు కనబడుతుంది. కల మానసిక దశలో అది ఒక స్పృహ మాత్రమే. ఒక తలపు, భావము మాత్రమే. భావ శరీరం మాత్రమే అది. భౌతిక ఉనికి లేనిది.

గాఢనిద్ర, మెళకువ తో కూడిన నిద్ర (జాగ్రత్ సుషుప్తి) దశలలో మనసు నిండుకొని ఉంటుంది. తలపులు కలుగవు. భావశరీరము అదృశ్యమైపోతుంది. వాసనలు తమంత తాము ప్రేరేపింపబడవు. ఏ దృశ్యాలు దృష్టిలో ఉండవు. నిండైన పరమాత్మానుభవం వెలివిరుస్తూంటుంది. శాంతి, ఆనందము, మౌనము అనభవములై, వ్యక్తిత్వం దృష్టిలో లేక శాంతానందము అనుభవలహరియై వెలుగొందుతుంది.

అలా "అసలు నేను" వ్యక్తిత్వ నిస్పృహలో గమనికగా ప్రకాశిస్తూ ఉంటుంది. అందుకే ఆత్మానుభవాన్ని అవ్యక్తం అంటారు. వాసనలు, తలపులు, వ్యక్తిత్వాలు వ్యక్తములు. వ్యక్తి, ఈ వ్యక్తములలో ఒక భాగము మాత్రమే.

వ్యక్తిత్వ స్పృహ లేని అవ్యక్తానుభవమే బ్రహ్మానుభవము. బ్రహ్మానందం. మోక్షము, పరమ పదము, 

పరమానందం. అది నిర్మల మానసిక స్థితి. వ్యక్తి మనసు గతి. తలపుల గుంపు వరుస.

అందుకే కల మానసిక దశలో శరీరి భావరూపి మాత్రమే. జాగ్రత్ సుషుప్తి, సుషుప్తి దశల్లో శరీరి శ్రీహరి. దివ్యుడు. అనుభవములో మనిషి దేముడు. తలపులలో వ్యక్తి. చర్మ చక్షువులకు భౌతిక శరీరం.

శుభం భూయాత్!

*************

పునర్విమర్శ చేసుకోవాల్సిన తరుణం

మేము చదువుకున్నవాళ్ళము అనుకునేవారందరికి ప్రపంచంలో జరిగే అన్ని ఘటనల మీద, సంఘటనల మీద, విషయాల మీద, అభిప్రాయాలు ఉండి తీరుతున్నాయి. వాటిని ప్రకటిస్తున్నారు కూడా.

కాని తమ ఇంటో జరిగేదాని మీద, జరగవలసిన దాని మీద పెద్దగా ఏమీ అభిప్రాయాలు లేవు. ఏదో గుడ్డెద్దు చేలో పడ్డట్టు నడుస్తోంది సంఘం. తమకు, తమ భార్యా భర్తలకు, తల్లిదండ్రులకు, పిల్లలకు జరగవలసిన దాని మీద మాత్రం పెద్దగా దృష్టి లేదు. అదంతా గొఱ్ఱె దాటు వ్వవహారంలా సాగుతోంది. పిల్లలు చదువుల దగ్గర్నుంచి, తమ పెద్దలను వృద్ధాశ్రమాల్లో చేర్చే వరకు ఒక ఫార్ములా ప్రకారం గడిచిపోతుంది. ఈ విషయాల్లో విజ్ఞత కన్న అనుకరణ ప్రధాన పాత్ర వహిస్తోంది.

చదువుకున్నాము అనుకునే వాళ్ళందరూ మదర్ థెరీసా యొక్క వీరాభిమానులు. ఆవిడ చేసిన సేవా కార్యక్రమాలకు ముగ్ధులైపోయేవారే అందరూ. ఆవిడ అనాథలకు చేసిన సేవను కథలు కథలుగా చెప్పుకొని మురిసిపోతూంటారు. కానీ . . . .

అదే రకం సేవ స్త్రీ ఇల్లాలై కుటుంబానికి అన్నీ అయ్యి సేవ చేయడాన్ని మాత్రం ఎంతో అధమాధమంగా చూస్తారు. మేధావులు? స్త్రీ వాదులు ఈ ఇల్లాలి సేవని మగవానికి దాస్యం చేయడంగా తీసిపారేస్తొరు. తల్లిదండ్రులు లేక, లేదా తల్లిదండ్రులు వదిలేసి వీధిన పడ్డవారికి సేవ చేయడాన్నే వీరు సమర్ధిస్తారు. ఆకాశానికి ఎత్తేస్తారు. "అనుమతిస్తారు"???!!!

తల్లిదండ్రులుండి, అనాథలు కాకుండా పిల్లలని, ఇంటినీ, ఇంట్లో వృద్ధులనీ ఒక స్త్రీ భార్యగా, తల్లిగా, కోడలుగా/కూతురుగా సాకడాన్ని మాత్రం తీవ్రంగా నిరసిస్తారు. స్త్రీ స్వంత కాళ్ళపై నిలబడడానికి ఈ గృహిణీత్వం అడ్డు అని డప్పు కొడతారు. డబాయిస్తారు. తిట్టిపోస్తారు కూడాను. ఎందుకిలా?

కొందరు "మేధావులు", స్త్రీ వాదులకు అనుగుణంగా సంఘం నడుస్తోంది. ఎందరు స్త్రీలు సరియైన ఆదాయం వచ్చే ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు? లెక్కలేస్తే నూటికి 90 శాతం మించి చాలా చిన్న చిన్న ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు అని తేలుతుంది. కోజీ (cosy) ఉద్యోగాలు చేసే స్త్రీల సంఖ్య(పురుషుల సంఖ్య కూడా) అల్పాతి అల్పం అని తేలుతుంది. ఈ ఉద్యోగాలకు వెళ్లి రావడానికి వారు పడే శ్రమ ఎంతో? ఉద్యోగం చేయడానికి పడుతున్న శ్రమ ఎంతో? ఈ లెక్కలు మేధావులు, స్త్రీ వాదులు వేయరు. మనమూ వేసుకోము.

ఎందరు స్త్రీ పురుషులు సరియైన ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారు? కిరాణా షాపుల్లో ( మాల్స్ లో) ఇతర వ్యాపార రంగాల్లో (ఇందులో విద్యాలయాలు, వైద్యశాలలు కూడా ఉన్నాయి.) సేల్స్ రంగంలో ఎక్కువ మంది పనిచేస్తున్నారు. పొద్దున్న 9 గంటలకు మొదలైన ఉద్యోగం రాత్రి పదికి ముగుస్తుంది. ఇటువంటి ఉద్యోగాలు చేసేవారే అధిక శాతం. వారు సంపాదించేది దేనికీ కొఱగాదు. ఈ బేరీజు ఎవరైనా వేస్తున్నారా? తెల్లకాలరు ఉద్యోగాలకు కాలం చెల్లింది. సాఫ్ట్వేర్ వాళ్ళే వాళ్ళ ఉద్యోగాల పట్ల అంత సంతోషంగా లేరు. ఎనిమిది గంటల పని వేళలు అటక ఎక్కాయి.

విద్య అంటే ఏమిటి? ఉద్యోగం అంటే ఏమిటి? మనం చదివే చదువులకు ఉద్యోగాలు వస్తున్నాయా? ఇంతంత ఫీజులు కడుతున్నాము, దీనికి ప్రతిఫలంగా ఏమి పొందుతున్నాము? ఈ ప్రశ్నలన్నీ మనమే వేసుకోవాలి. ఎంతో జీతం వచ్చినా ఒక్క సంతానానికి స్కూలు ఫీజ్ కట్టడానికి సరిపోవటం లేదు. స్కూళ్లు ఇంత జబర్దస్తీ గా అధిక ఫీజులు వసూలు చేస్తూంటే ప్రభుత్వాలు ఏం చేస్తున్నాయి? ఎందుకు స్కూళ్ల యాజమాన్యాలతో ప్రభుత్వాలు కుమ్మక్కు అవుతున్నాయి?

మనం ఇంత నిస్సహాయంగా ఎందుకు మిగిలిపోతున్నాము? ఇంత డబ్బు ఖర్చు పెట్టి చదివించినా పిల్లలు నిరుద్యోగులు గానో, చిరుద్యోగులుగానో ఎందుకు మిగిలిపోతున్నారు? మనం చేయగలిగింది ఏమీ లేదా? ఈ మీమాంస మనకి రావటం లేదేమిటి?

చదువుకున్న స్త్రీ పురుషులలో ఎందరు సంస్కారం నేరుస్తున్నారు? ఎంత సంస్కారం ఈ విద్యాలయాలలో నేర్పుతున్నారు? మన పిల్లలు సంస్కావంతులు కావాలి అని మనం కోరుకుంటున్నామా?? అధిక వేతనం వచ్చే ఉద్యోగం అర్హతలు లేకున్నా మన పిల్లలకి రావాలనుకుంటున్నామా? మన తెలియనితనం, అత్యాశ రాజకీయ నాయకులకు ఎలా ఉపయోగపడుతున్నాయి?

ఈప్రశ్నలేవీ మేధావులు, స్త్రీ వాదులు వేసుకోరు. మనల్ని వేసుకోనివ్వరు!

కుటుంబాన్ని, ఆ సంస్కృతిని విధ్వంసం చేసికొని మనం బావుకునేది ఏమీ లేదని తేటతెల్లం అయ్యింది. అయినా మన "చాదస్తాలు" పోవు. ఎవరో మారటం లేదని లౌడ్ స్పీకర్ పెట్టుకొని అరుస్తాం. చాటింపు వేస్తాం. మన జీవన విధానంలో ఏమీ తేడా లేదని జబ్బ చరుస్తాం. తొడ కొడతాం. కాని పునర్విమర్శ చేసుకోవడానికి ముందుకు రాము.

ప్రతి 20, 30 సంవత్సరాలకి తరం మారుతుంది. ప్రతి తరానికి సంఘం తన జీవన విధానం గురించి బేరీజు వేసుకోవాలి. తప్పులు సర్దుకుని, ఒప్పులు అమలు పరుచుకోవాలి.

ఏది తప్పు? ఏది ఒప్పు? వీటిపై అవగాహన లేక అలమటించడం కన్న సంఘం శ్రేయోభిలాషుల మాట వినడం ఉత్తమం. మేధావులు, స్త్రీ వాదులు సంఘం శ్రేయోభిలాషుల్లా కనిపించడం లేదు.

మనం స్వంత బుద్ధి ని కూడా ఉపయోగించు కోవచ్చు. ఇందులో తప్పూ లేదు, చేయకూడని పనీ కాదు. పరబుద్ధుల కన్నా స్వంత బుద్ధి మేలు. మనకి ప్రస్తుత అస్తవ్యస్త పరిస్థితులలో సుఖసంతోషాలుంటే
అలాగే సాగిపోవచ్చు.

కాని మనందరం ఆగి పునర్విమర్శ చేసికొని , స్త్రీ పురుషుల బాధ్యతలు, హక్కులు ఏమిటి అని తర్కించుకొని నిర్ణయాలు తీసుకుని, పునర్విభజన చేసుకోవాల్సిన తరుణం మాత్రం ఆసన్నమైంది. మనం ఏం చేస్తామో అది మన భవిష్యత్తుని నిర్ణయిస్తుంది.
************
సాహిత్యము

సాహిత్యము చదువువారి కన్నా
సాహితీ సృష్టి చేయువారెక్కువైరి

చదువుకొను వారి కన్నా
విద్యాలయములెక్కువైనవి

మనుషుల మధ్య మాటల కన్నా
మౌనమెక్కువైనది;
గాడ్జెట్ల గోల "కర్ణకఠోరమైనది"

సామరస్యముగ మెలుగువారి కన్నా
నీతుల పోస్టులు పెట్టువారెక్కువైరి

మతానుసరణము కన్నా
మతము గురించి మాట్లాడుట ఎక్కువైనది

తత్త్వము బోధపడిన వారి కన్నా
బోధించు వారు ఎక్కువైరి

పాలనము తెలిసిన వారి కన్నా
పాలకులగు వారు ఎక్కువైరి

పరమాత్మ దర్శనము కన్నా పరమార్థము కన్నా
ఆధ్యాత్మికత పేర విచ్చలవిడితనము ఎక్కువైనది

ఇదంతయు నాగరికత ప్రభావమొ
సంస్కృతి విశృంఖలత్వమొ
జ్ఞానుల కన్నా మూర్ఖులెక్కువైరి
సుఖశాంతుల కన్నా సోకులెక్కువైనవి

సంఘమున విజ్ఞుల కన్నా
వెఱ్ఱివారెక్కువైరి; తలరాతయొ
తలతిక్కయొ; సమతౌల్యము
హుళక్కి అయినది; సంతోషము ఆవిరియైనది